De term wegwaaistation is de ruimte ingeslingerd door de baas van de Nederlandse Spoorwegen de oud-minister Roger van Boxtel. Een goede omschrijving van stations die het moeten doen zonder overkapping zoals het station in Schagen. Hier waai je constant weg omdat het in onze regio bijna altijd flink waait.
De enige overkapping die er is hangt boven de passantentunnel om te voorkomen dat regen de treden glad maakt. Nee, het is in Schagen geen plezier om te wachten op de trein. Goed, Schagen heeft nog een kiosk waar je droog kan zitten en koffie kan tappen, maar niet voor lang want je wil de trein niet missen en liever zit je vooraan of achteraan. Dan toch maar weer snel naar buiten.
Je vraagt je af of het niet wat meer comfort kan zijn voor de gemiddelde forens die jaarlijks honderden euro’s betaalt voor de dagelijkse reis heen en terug die je soms staand moet afleggen. Is het al geen pretje om in weer en wind te moeten wachten op de trein in Schagen, het feit dat je vervolgens geen zitplaats kan vinden in de trein, maakt je diep ongelukkig. Als haringen in een ton sta je tussen honderden wasemende medereizigers die hetzelfde lot is beschoren.
De hoop is dat bij de volgende stop heel veel mensen zullen uitstappen. Druipend van de regen en rillend van de kou kom je aan op je bestemming. En dan eindelijk komt het bericht dat er een einde komt aan de wegwaaistations. Schieten we er veel mee op?
Niet zo lang geleden sleepte een reiziger de NS naar de rechter omdat hij vond dat de NS een wanprestatie leverde door geen zitplaats beschikbaar te hebben. Maar de rechter oordeelde dat het treinkaartje van de NS geen garantie biedt op een zitplaats. Gekker kan het niet worden: je betaalt je scheel aan de NS en nu blijkt dat je betaalt hebt voor een staanplaats.
Ik lees over de zogeheten Stationshuiskamer waar je niet geteisterd wordt door weer en wind en genoeglijk in een huiselijke sfeer in luxe fauteuils even kan uitpuffen van een vermoeiende dag of aan een tafel met stopcontact alvast wat werk verzetten voor de kantoordag begint. En ja hoor, de klant kan er ook koffie of thee en een versnapering bestellen. Maar consumptie is niet verplicht.
Gaan we het beleven dat ons station een weldadige plek wordt voor een fantastische start van elke werkdag? De kiosk staat niet in de schaduw van de Stationshuiskamer die de NS belooft.
Het station in Schagen heeft alle kernmerken van een wegwaaistation. Niet veel beter dan het station in Anna Paulowna. Het maakt niet uit waar de wind vandaan komt, het waait er altijd. En als het regent of sneeuwt dan verlang je naar één ding: de auto. Met twee glazen hokjes op de perrons moeten we het er mee doen. Van mij hoeft de huiskamer niet. We hebben de kiosk al. Die kun je ombouwen naar de Stationshuiskamer. Niet nodig.
Wat wel moet is dat er een deugdelijke tegen regen en wind beschutte overkapping komt boven de perrons. Dat je er droog kan staan en beter beschut tegen de wind. De NS spreekt over ‘stationsbeleving’ die zwaar meetelt in het klantenoordeel. De NS weet nu wat ze te doen staat in Schagen: overkappen de boel.
Eugeen Hoekstra
